من تا به امروز حدود سی سال از عمرم را در این حرفه صرف کرده ام و به جرات می گویم که درک مفهوم و معنای معماری را تازه آغاز کرده ام.معماری در اصطلاح لفظی یک خدمت است؛ هنری که در نهایت محصولی را می آفریند و آن محصول به هدف منتهی میشود اما همواره این هنر از نظر اجتماعی پر خطر است زیرا هنری تحمیلی است.
شما می توانید کتابی بد را بیرون بیندازید و یا موسیقی ناهنجار را گوش نکنید اما نمی توانید از دیدن برجی زشت و بد منظر که در مقابل خانه تان قد برافراشته اجتناب کنید. معماریی که منظری بد ترکیب را به مردم تحمیل می کند، هیچ فرصتی برای استفاده کنندگان نمی آفریند و این مسئولیتی سنگین و جدی برای نسل فعلی و نسل های آینده است.معماری در حقیقت کهن ترین حرفه جهان است و شاید دومین حرفه از نظر قدمت. البته اگر شکار و کشاورزی و کشف دریاها را جزو نخستین و کهن ترین حرفه ها تلقی نماییم.
معماری، خود یک جامعه است
معماری، خود یک جامعه است زیرا بدون مردم، آرزوها، آمال و احساسات آنها، ماهیت وجودی ندارد. گوش فرا دادن به خواسته های مردم برای معمار امری مهم و در عین حال دشوار است زیرا همواره وسوسه تحمیل طرح، طرز فکر یا روش کاری شخصی و بدتر از همه تحمیل سبک شخصی به مردم وجود دارد. اما من معتقدم رویکردی آرام لازم است؛ آرام، اما نه در حدی که قاطعیت شما را محو کند؛ قاطعیتی که برای مطرح کردن ایده هایتان و پذیرفتن ایده های دیگران ضرورت دارد.
و معمار برای دانشمند بودن، باید یک کاشف جسور و ماجراجو نیز باشد. او باید هوشمندانه و شجاعانه با واقعیت روبرو شود و بتواند آن را درک کند و تغییر دهد. معمار همیشه باید مرزها را پشت سر بگذارد و در برخی موارد، باید پیش تر رود و فراسوی آنها را هم ببیند.
معماری هنر است
معماری فن ها را به کار می گیرد تا حسی را برانگیزد و این کار را با زبان خاص خود که متشکل از فضا، تناسبات، نور و مصالح است، انجام می دهد. برای معمار، ماده همچون نت برای آهنگساز و کلمات برای شاعر است.در معماری نیز مانند سایر هنرها، لحظات دشواری وجود دارد. خلاقیت به معنای چالشی در تاریکی، بدون هیچ نقطه مبداء و رویارویی با ناشناخته هاست. بدون قاطعیت در کار که گاهی بسیار حساس و ظریف می شود، لجام کار را از دست خواهید داد.
زمانی که تفکر ماجراجویانه پایان می پذیرد، تفکر آکادمیک آغاز می گردد. معمار برای خلاق بودن، بایستی تمام تضادهای این حرفه مثل اقتدار، آزادی، گذشته و بدعت، طبیعت و تکنولوژی و… را بپذیرد و هیچ گریزی برای رهایی از آنها ندارد.
