به نوشته هرودت ، مورخ یونانی , ایرانیان فرزندان خود را از پنج سالگی تا بیست سالگی به سه امر عادت می‌دهند : اسب سواری ، تیر اندازی و راستگویی ,ورزش و اخلاق از دیر باز در فرهنگ ایرانی در پیوند با هم بوده‌اند و ورزش زورخانه‌ای برجسته‌ترین نمود این خصیصه نیکو در نزد ایرانیان است . به دلایل زیاد مسلم است که ایرانیان از دوران باستان تا بعد از اسلام ، همیشه جاها و محلهایی برای انجام عملیات ورزشهای سبک و پهلوانی خود داشته‌اند.
تاریخ معلوم زورخانه با شکل و وضع کنونی آن از قرن هفتم است. همچنین اطلاق ورزش باستانی به عملیات زورخانه‌ای احتمالاً از نما و شمای عمومی آن برداشت شده . مثل شلوار چرمیها و آیینهای کشتی پهلوانی و اسباب و آلاتی مثل میل که به گرز ، و کباده که به کمان ، و سنگ که به سپر سربازان ایران در دوره باستان می‌ماند و هم طبل که وسیله‌ای برای تهییج سربازان در هنگام جنگ بوده است.
واژه زورخانه و بررسی ساختمان آن
در دوره های اسلامی بویژه بعد از حمله مغول که ورزش زورخانه برای بدنسازی در راه پیشرفت کشتی پهلوانی بود در سردابه ها و حمام های متروک و انبارها دایر بود .
تا زمان صفویه که تشییع رونق یافت ، کم کم زورخانه مورد توجه قرار گرفت و زورخانه هایی تاسیس شد که تا عصر قاجار ادامه یافت . لیکن نقاشی هایی از جهانگردان بیگانه در دست است که هنگام مسافرت به ایران آن را مشاهده و به تصویر کشیده اند .
