امروزه از حیات پر بار و در عین حال پر فراز و نشیب هنر فرشبافی در ایران هزاران سال می گذرد و هنوز فرش ایران در موزه های معروف دنیا به عنوان قدیمی ترین فرش جهان، نشانگر حضور خلاّق و گسترده قالیبافان ایران در طول تاریخ و اعصار گذشته است که به اقصی نقاط جهان؛ از کاخ شاهان، سرداران نامی و بازرگانان بزرگ گرفته تا خانه های معمولی مردم کوچه و بازار راه یافته است. فرش با زندگی روزمره ما ایرانیها اجین شده، با ما به سر میبرد و به قدری به ما نزدیک شده که گویی پاره تن ماست. به این دلیل کمتر به فکر اهمیت آن هستیم و از این همزاد خود غافل مانده ایم. تأمل و درنگی در این زمینه خالی از فایده نخواهد بود. فرش ایران که افتخار ملتی را بر صفحه روزگار حک کرده است، محصول سر پنجه خلّاق مردمی است که در بیرون، تواناییهای فراوان در نقش پردازی دارند و در درون شوری که به زبان “نگاره ها” جلوه می یابد.
قالیبافی در ایران، یک حرفه روستایی است که باعث افزایش درآمد روستاییان و حجم تولید می شود، اوقات فراغت و بیکاری آنها را پر می کند و در نهایت باعث جلوگیری از مهاجرت نیروی فعال روستا به حاشیه شهرها می شود. با توجه به خیل عظیم بافندگان فرش و کسانی که از این راه ارتزاق می کنند، نیز با عنایت به این مسئله که صنعت فرش ایران بسیار اشتغال زا و ارز آور است و بدلیل افزودن تولید ناخالص ملی و قرار داشتن در مقام دومین محصول استراتژیک کشور، در تدوین برنامه های توسعه اقتصادی نقش عمده ای را ایفا می کند.
برای اولین بار در دوران قاجاریه، سازمانی به نام «اداره تحقیقات» به ریاست ایرج میرزا ایجاد شد و سپس موزه ای به نام «موزه ایران باستان» شکل گرفت. این حرکت چیزی جزتقلید نبود و هیچ گونه رعایت تخصصی و علمی در مورد آثار موجود در آن دیده نمی شد. نخستین موزه دولتی ایران توسط ناصرالدین شاه تأسیس شد. بعدها در سال ۱۲۹۵ه.ش. موزه ملی ایران در محل وزارت معارف در یکی از تالارها بر پا شد و بدنبال پی کنی ها و کشف آثار فرهنگی و باستانی متعدد موزه های بسیاری در تهران و شهرستانها شکل گرفت.
